16.Szczerość

 

Słyszę dźwięk otwieranych drzwi oraz cichy stukot jesiennych butów mamy.

- Wróciliśmy. – krzyczy rodzicielka z kuchni.

Wymieniam z Bradem zdenerwowane spojrzenia i wstaję z kanapy. Przełykam głośno ślinę, jednocześnie wchodząc do pomieszczenia, w którym  obecnie znajduje się mama.
Stawia dwie papierowe torby z zakupami na drewnianym stole, więc postanawiam ją poinformować o obecności chłopaka. Kiedy już otwieram buzię z zamiarem powiedzenia jej o wszystkim, rodzicielka wychodzi z kuchni,ściągając swój czarny płaszcz. Wiąże swoje długie włosy w koński ogon i podkasa rękawy bordowej bluzki do łokci. Zdejmując swoje buty w korytarzu, krzyczy do mnie cicho wzdychając:

 - Brałaś leki?

Kiedy słowa mamy docierają do mojej głowy, mam ochotę zapaść się pod ziemię. Nie chcę wychodzić z kuchni, inaczej musiałabym zmierzyć się  z Bradem. Jednak chcąc, nie chcąc wychodzę z niej, po drodze posyłając Bradowi przepraszające spojrzenie. Chłopak wstaje z sofy i podchodzi do mnie. Nie odzywa się słowem, więc już wiem, że coś jest nie tak.

- Ooo mamy gościa. – zauważa mama, stojąc w progu salonu.

Posyłam jej mordercze spojrzenie, jednak ona nic sobie z tego nie robi. Uśmiecha się do Brada, na co ten odpowiada jej tym samym. Podchodzi bliżej mojej rodzicielki i chwyta lekko jej dłoń.

- Dzień dobry. – wita się, a następnie przedstawia. – Bradley Simpson.

- Miło mi, Sophia Turner. – odpowiada mama. – Może napijecie się czegoś, albo coś zjecie?

- Dziękuję za propozycję, ale właśnie skończyliśmy jeść śniadanie. – Brad grzecznie odmawia, a ja wywracam oczami.

- Moja córka  zrobiła  śniadanie? – pyta zdziwiona.

- Tak, mamo. Zrobiłam jajecznicę. – odpowiadam.

- Brad, mam nadzieję, że smakowała Ci jajecznica, a Nina nie dosypała tam żadnej trucizny. - mówi śmiertelnie poważnym tonem, ale potem cicho chichocze pod nosem.

- Przejrzałaś mnie, mamo. – odpowiadam, udając smutną.

- Musisz wiedzieć Brad, że umiejętności kulinarne mojej córki to kompletne dno. Już gorzej być nie może.

- Mamo! – upominam ją, jednak ta tylko wzrusza ramionami i dalej chichocze.

-Cóż, jajecznica była smaczna i jak na razie nic mi nie jest, więc trucizna pewnie zadziała za moment.

- Ha ha, bardzo śmieszne. – mówię, mrużąc oczy na dwójkę.

Kręcę głową z niedowierzania, kiedy do salonu wkracza tata. Czuję jego palący wzrok na sobie. Przygląda mi się przez chwilę, a następnie robi to samo z Bradem. Nabieram głęboko powietrza, uśmiechając się do taty. Mina na jego twarzy nie mówi zbyt wiele, jednak mogę odczytać, że jest on bardzo zdziwiony. Nigdy nikogo nie przyprowadzałam do domu, a fakt, że tą pierwszą osobą jest chłopak, nie polepsza sprawy.

Tata odkąd pamiętam, powtarzał mi, że mogę przyprowadzić do domu chłopaka dopiero, gdy skończę osiemnaście lat. Ale co zrobić? Co się stało to się nie odstanie. Choć nadal boję się jego reakcji to podchodzę bliżej niego. Witam się z nim krótkim całusem w policzek, a następnie przedstawiam Brada.

- Tato, poznaj mojego ……. ee…. um…. przyjaciela. – tata w geście powitania ściska rękę Brada. – Brad, poznaj mojego tatę.

- Bardzo miło mi pana poznać. – mówi Bradley, a jego ręka nadal tkwi w uścisku taty.

- Mi ciebie również. – odpowiada i posyła chłopakowi uśmiech.

Wzdycham cicho z ulgą i czekam na dalszy rozwój rozmowy.

- Świetny kolekcja. – chwali Brad modele kolekcjonerskich aut  taty, na co ten się dumnie uśmiecha.
– Który to rocznik? – pyta, wskazując na jeden z nich.

- To rocznik 1923, sprowadzony aż z Dublina.

- Naprawdę?Jest świetny! Podoba mi się najbardziej.

- Dziękuję, Brad.  –  tata posyła chłopakowi sympatyczny uśmiech, na co ja również się uśmiecham. – Ja uwielbiam najbardziej Forda Mustanga GT z sześćdziesiątego siódmego.

- Który to? – pyta chłopak, a ja nudząc się ich pogawędką, wychodzę z salonu.

- Mamo, nie wiem co ci strzeliło do głowy, gdy pytałaś mnie tak głośno, czy wzięłam leki, ale wiedz ,że jestem na ciebie zła. – mówię wprost, gdy jestem już w kuchni.

- Zawsze Cię pytam o to.

- No właśnie, więc może skończ z tym. Wiem kiedy brać tabletki i nigdy o tym nie zapominam. – mówię ostro i ucinam naszą rozmowę.

- Brad nie wie o chorobie, to dlatego jesteś zła, tak? – pyta po chwili ciszy.

- Nikt nie wie o chorobie. – mówię ciszej.

- Co? Dlaczego nikomu nie powiedziałaś? A gdyby coś się stało? Jak by ci pomogli?

- Poradziłabym sobie.

- Myślę, że powinnaś powiedzieć to komuś. Przynajmniej Natalie, mieszkacie razem.

- Nie chcę litości. – odpowiadam mamie, gdy kroję marchewkę w kostkę do surówki.

- Tu nie chodzi o litość, a o twoje bezpieczeństwo.

Wiem,że ma rację dlatego nic nie odpowiadam. Mama kręci z dezaprobaty głową i dalej w ciszy przygotowuje obiad.


                                                                          *   *   *

Siedzimy na wielkim parapecie przy oknie, a pomiędzy nami tkwi pusta cisza. Po obiedzie  udaliśmy się do mojego pokoju i od tej pory żadne z nas się nie odezwało. Te milczenie nie jest przyjemnie, nic w tej chwili takie nie jest. Suche powietrze w pomieszczeniu, które drażni moją skórę, pusty wzrok i milczenie Brada, a także moja bezsilność .

- Brad…- zaczynam, ale boje się kontynuować.

-Znowu wciśniesz kit z bólem głowy? – pyta, a w jego głosie słychać ból. Jest na mnie zły.

- Nie, przepraszam, że Ci nie powiedziałam niczego wcześniej. Właściwie nikomu nie mówię o tym, bo nie chcę litości, ale skoro mamy sobie zaufać i być ze sobą szczerzy to musisz wiedzieć, że od 12stego roku życia chorują na niedoczynność tarczycy. Codziennie muszę brać leki, trzy razy dziennie, a raz w tygodniu, co piątek silne tabletki, które mają dużo skutków ubocznych. Wiesz, wahania nastrojów, senność, tycie i złe samopoczucie i wiele innych cholerstw. Nie chciałam tego nikomu mówić, bo nie chcę wzbudzać litości. Dlatego jeśli teraz zaczniesz być dla mnie miły z powodu choroby, bo będzie ci mnie szkoda, albo powiesz o tym komukolwiek, to nie licz na moją sympatię. Nie wybaczę Ci tego, jeśli komuś powiesz.W ogóle to co się teraz dzieje jest takie wielkie. Nie mogę uwierzyć, że Ci do mówię. Nikt oprócz rodziny nie wie o moim zdrowiu. Jesteś pierwszą osobą,która to słyszy. Nie mogłabym Cię okłamywać, bo jak powiedziałeś kit z bólem głowy zbyt długo by nie wytrzymał.Poza tym ty opowiedziałeś mi o swojej przyszłości i o Libby. Nie wiem właściwie po co ci to mówię…ale wiesz co? Teraz, gdy już wiesz, czuję się lżejsza w środku. Tak jakoś inaczej, lepiej. – kończę swój monolog, a słone łzy spływają po moich policzkach. Nie mam nawet siły ich wytrzeć, ta rozmowa kosztuje mnie zbyt wiele. Wstaję z parapetu, ponieważ nie daję rady spojrzeć na Brada. Chodzę po pokoju wściekła, zagubiona, zdezorientowana i smutna. W mojej głowie toczy się walka o każdą myśl, nie wiem co robic. Czuję się, jak w pułapce. Wszystkie myśli osaczają moją głowę, robiąc w niej bałagan. Łapię się za skronie i nerwowo je rozmasowuje. Brad nadal milczy, a ja wpadam w szał.Nie mogę znieść tej ciszy. Już nie zwracam uwagi, ani się nie powstrzymuję. Łzy lecą z moich oczu, jak spływające strugi deszczu w czasie ulewy.

Opadam ciężko na łóżko i podnoszę wzrok na Brada. Wpatruje się we mnie swoimi brązowymi oczami i nic nie mówi. Podchodzi do mnie i siada obok. Nieśmiało przytula mnie do swojego ciała, gładząc lekko prawą dłonią moją  głowę.

Już nie wytrzymuję.

Pękam i  rozpadam się na kawałki.

- Brad, ta choroba to moje przekleństwo. Czasami mam jej tak strasznie dość. Męczę się z nią prawie 5 lat. Nie wyobrażasz sobie co przeszłam przez te lata. Teraz, z nieznanych mi przyczyn biorę silniejsze leki, które mnie niszczą. Psychicznie i fizycznie. – przerywam na chwilę, aby otrzeć łzy, od których piecze mnie skóra. – Błagam, powiedz coś bo nie wytrzymam.

- Nie płacz, Nina. – szepce cicho do mojego ucha.  – Wszystko będzie dobrze.

- Nic nie będzie dobrze. – jęczę.

- Razem damy radę.

                                                                               *    *   *

- Może wrócisz dziś ze mną do Londynu? – pyta Brad, a jego oczy błyszczą.

- Nie jestem spakowana. – odpowiadam, wymigując się od wyjazdu. Tak naprawdę jestem przerażona tym co mielibyśmy razem robić w tak wielkim mieście.

-To na co czekasz? Podnoś swój zgrabny tyłek z łóżka, wyciągaj walizkę i się pakuj.

- Aha, ja i zgrabny tyłek. – Brad wywraca na moją odpowiedź oczami i zaczyna mnie szturchać w brzuch – O Boże  – jęczę, wstając z łóżka. – Pójdę spytać rodziców.

Po tym, jak emocje opadły i przeprosiłam Brada za swój wybuch płaczu, chłopak zapewnił mnie, że wszystko w porządku i wiadomość o mojej chorobie nie wpłynie na naszą relację. Obiecał nikomu o tym nie wspominać i żyć ze świadomością, jakby moja niedoczynność tarczycy nie istniała, jakby nie była moja.

Doceniam to co dla mnie robi i zamiast czuć się szczęśliwa, boję się. Nie jestem w stanie określić czego, po prostu – boję się czegoś, co nadchodzi małymi kroczkami.

Kiedy wszystko wydaje się być idealne, zawsze musi wkraść się chochlik do naszego życia i coś popsuć. U mnie tym stworkiem niestety jest choroba. Niepokoję się coraz bardziej o swoje zdrowie, ponieważ rodzice, tak samo, jak lekarz są zbyt spokojni. Czuję, że to tak zwana cisza przed burzą.

- Mamo? – pytam cicho, gdy ta siedzi przy stole i pisze coś zawzięcie na laptopie, najprawdopodobniej nowy program dla przedszkola na nadchodzący trymestr.

- Ta? – mruczy, nawet na mnie nie spoglądając.

- Obraziłabyś się, gdy… gdybym pojechała dziś d…do Londynu? – pytam, co chwilę się jąkając. Za co karcę się w duchu.

- Dziś? – odpowiada pytaniem na pytanie, tym razem zaszczycając mnie swoim wzrokiem. – Przecież umówiłaś się na jutro z Anną.

- No, ale wiesz mamo. – mówię wskazując głową na piętro, gdzie znajduje się Brad. Rodzicielka ściąga swoje okulary korekcyjne, po czym bierze łyk kawy.

- No, nie wiem. – odpowiada, uśmiechając się głupawo.

- Ugh, Brad mnie zapytał, czy pojadę z nim dziś do Londynu, nie powiedział po co. -  zabieram głos po dłuższej chwili i na jednym oddechu opowiadam mamie całą sytuację.

- Możesz jechać. – mama zakłada ponownie swoje okulary i odstawia kubek z zimną kawą na podstawkę, którą jej kupiłam będąc na szkolnej wycieczce.Wchodzę już po schodach, gdy mama zaczepia mnie jeszcze raz, więc się odwracam i czekam aż coś powie. – Powiedziałaś mu?

 - Ta.

- I jak zareagował?

- Potem Ci opowiem. – urywam naszą dyskusję i biegnę po schodach, po drodze potykając się co trzeci stopień.

Wchodzę do pokoju, a moim oczom ukazuje się Brad. Już nie leży rozwalony na moim łóżku, tak jak go tu zostawiłam, lecz stoi przed komodą z szufladami. Jedna z nich jest otwarta i gdy podchodzę bliżej, widzę swoją bieliznę w jego dłoniach. Podbiegam szybko i zamykam z ogromnym impetem szufladę, na co Brad piszczy. Chłopak łapie się za rękę i dmucha w bolący palec.

-To bolało. – mówi ze smutną miną, na co parskam.

Nie jest mi przykro.

-Sam tego chciałeś.Trzeba było nie przeglądać moich staników, wtedy nie bolałby cię paluszek. Jak to moja babcia mówi, Bozia Cię pokarała.

- Chyba musze uwierzyć Twojej babci. – odpowiada z uśmiechem, jednak nadal trzyma się za palec.

- Z pewnością.

Podchodzę do niego i podnoszę jego dłoń do światła, aby móc zbadać sytuację. Jego palec pulsuje, ale nic strasznego się z nim nie dzieje. Jedynie na opuszku zeszło troszkę skóry, ale Brad, jak zwykle musi wszystko wyolbrzymiać. Chłopak lubi być w centrum zainteresowania.

-Pocałuj go,  przestanie boleć. – mówi chłopak z miną zbitego psa, a ja nadal trzymam jego dłoń.

-Chyba śnisz. – mówię z zniesmaczoną miną, lecz on wciąż patrzy tym bolącym moje serce wzrokiem, więc ulegam i składam szybkiego całusa, który miałby w magiczny sposób sprawić, że pulsujący ból zniknie.  – Zadowolony?


-Taaaak. Już mnie nic nie boli. – mruczy. – Ale wiesz co?

-No?

-Wolałbym gdybyś pocałowała mnie tutaj. – mówi, wskazując jeszcze niedawno obolałym palcem usta.

Brad posiada w sobie jakiś magnetyzm. Jakaś niewidzialna siła ciągnie mnie do niego i każe pocałować. Starając się być posłuszna, robię to o co prosi moja wewnętrzna ja. Podchodzę bliżej i delikatnie całuję Brada w usta. Chłopak najwidoczniej zaskoczony obrotem spraw, unosi wysoko brwi, jednak za chwilę powraca jego stały, głupiutki uśmieszek, którym raczy mnie obdarzać każdego dnia.

-Tutaj? – szepce, a on tylko mruczy i palcem wskazuje kolejne miejsce, które chce, abym pocałowała.

Dolna warga.

Obieram ją sobie za mój najważniejszy cel i z największym staraniem składam na niej najdelikatniejszy pocałunek, na jaki tylko mnie stać. Brad podnosi swoje przymrużone powieki i patrzy na mnie pytającym wzrokiem. Kiwam lekko głową i czując ciepło rozlewające się po moim brzuchu, przybliżam się do niego jeszcze bardziej.

Chłopak delikatnie przejeżdża swoją dłonią wzdłuż moich ramion, a potem kręgosłupa. Drżę na jego dotyk, jęcząc z przyjemności. Wargi Brada odnajdują moją szyję, która ukrywa się pod osłoną włosów. Czuję jak jego usta wędrują wzdłuż niej aż docierają do szczęki, gdzie pocałunki wydają się być najintensywniejsze.

Brad jeszcze nigdy nie całował mnie w ten sposób, więc odchylam głowę do tyłu, aby dać mu większy dostęp do szyi. Teraz jego usta ssą moją skórę na co jęczę i odpływam gdzieś indziej. W takiej chwili nie myślę. Moja głowa jest czysta od zbędnych rzeczy, które zawsze ją  zagracają. Wargi Brada ponownie przenoszą się na szyję i tam robi decydujący ruch. Wręcz wpija się w moją skórę, lekko ją przygryzając. Moje zmysły wtedy szaleją, a ja sama jestem w innym świecie.

Nie chcę posuwać się dalej, bo jak sam Brad kilka godzin temu powiedział – nie śpieszmy się. Kładę dłonie na jego klatce piersiowej , tym samym popchając chłopaka do tyłu. Odsuwa się ode mnie i patrzy na moją szyję z dumą wymalowaną na twarzy. Podchodzę do lustra i widzę dość spore zaczerwienie.

To moja pierwsza malinka.



 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Zadowolone #BRINA shippers? Mam nadzieję, że tak.

BTW PODOBAŁA SIĘ SCENKA?

Sam rozdział mi sie nie podoba, ale Brina Moments akurat mi wyszły. Czuję się taka dumna z tego opisu pocałunku. To chyba mój najlepszy w życiu hahah :p

Cóż moje ferie zaczynają się od 26.01.2015 r. W pierwszy tydzień od razu uprzedzam, że mnie nie będzie. Wyjeżdżam na zimowisko i wracam chyba 30.01. Nie ma pojęcia czy będę miała siłę na wstawienie rozdziału, więc nie obrażajcie się na mnie jeśli go nie będzie. Na razie cieszcie się tym co jest hahah :p

Pozdrawiam i życzę udanego tygodnia,peggy brown

ps. czytajcie i komentujcie 
ps.2. nie wiem co sie dzieje dziewczyny. czemu tak mało komentujecie? wiem,że to ff czyta dużo, bardzo dużo osób. nie wstydźcie sie tylko komentujcie. to dla was tylko chwila,a dla mnie to wielki kop motywacyjny. dzięki nim aż chce się pisać więcej, naprawdę. proszę  i jeszcze raz proszę. K O M E N T U J  C I E 

ps.3. dziękuję bardzo za nominacje do Liebster Awards czy jakoś tak, ale od razu Wam piszę, że sie w to nie bawię. To blog z OPOWIADANIEM, a nie O MNIE. Dlatego uważam za nonsens zaśmiecanie tej oto strony informacjami o mnie.I tak już dużo wiecie :*
25 KOM - pisze nexta