14. Rozczarowanie

Pierwszy trymestr w akademii właśnie mija, a ja pakuję swoje ubrania do małej walizki, z którą przyjechałam tu zaledwie dwa miesiące temu. Ferie, które mnie czekają, nie są zbyt długie, ponieważ trwają tylko 5 dni. Na szczęście jest weekend, dlatego mamy wolne o 2 dni dłużej. Siadam na wypchanej po brzegi walizce i zaczynam ją dopinać.

Dziś mija 6 dni od pocałunku z Bradem i jestem trochę zawiedziona jego postawą, ponieważ nie zrobił tego drugi raz. Staram się nie rozpamiętywać tego pocałunku, ale gdy tylko przymknę oczy, od razu widzę Bradleya. Nie potrafię pozbyć się z głowy tego chłopaka. Nie mogę ot tak wyrzucić go z myśli, to trudniejsze, niż może się wydawać.

Poza tym musimy porozmawiać o tym, czym dla siebie jesteśmy. Brad od tygodnia jest dla mnie milszy, spędza ze mną większość przerw i martwi się o mnie. Ciągle zadaje jakieś pytania dotyczące leków, ale go zbywam. Nie jestem gotowa, aby mu o tym powiedzieć. Jeszcze nie teraz.

Zakładam na siebie cieplejszą bluzę i idę na drugie piętro akademiku, gdzie ma swój pokój Anna. Dziadek przyjeżdża po nią za godzinę, dlatego muszę się pośpieszyć, aby móc ją pożegnać. Pukam lekko w drzwi i czekam, aż otworzy  mi Anna.

- Och Nina, miałam właśnie do ciebie iść. – mówi zaskoczona przyjaciółka.

- Nie będę przeciągać, bo mam jeszcze kilka osób to pożegnania. – od razu odpowiadam i podchodzę bliżej w zamiarze przytulenia dziewczyny.

- Będę tęskniła. - mruczy Ann, na co chichoczę. - Wracasz w kolejny weekend, czy w środku tygodnia? – pyta po chwili.

- Nie wiem jeszcze, a czemu pytasz?

- Przyjedź w piątek do Londynu, pójdziemy trochę połazić. Może na zakupy, czy coś. Co ty na to? – proponuje.

- Jasne!

- To trzymaj się jeszcze raz i bądź ze mną w kontakcie! – mówi Ann, po czym się żegnamy.

                                                                                 *    *   *

Zachodzę do pokoju, żegnam się z Natalie, życząc jej udanych ferii, a następnie wychodzę z walizką w ręku na podwórze akademiku. Jestem omówiona z Tristanem i Bradem na krótkie pożegnanie, ponieważ za 20 minut przyjeżdża kuzyn Harry, który zgodził się mnie odwieść do domu. Nie chciał, abym po lekach tułała się autobusem. To kochane z jego strony.

Siadam na drewnianej ławce nieopodal bloku chłopców i czekam, aż się zjawią. Zawijam swój szalik ciaśniej na mojej szyi, aby było mi wystarczająco ciepło i rozglądam się. W moją stronę biegnie kompletnie nieogarnięty Tristan, którego kurtka jest założona odwrotnie, a  fryzura roztrzepana.

Co on takiego robił?

I gdzie do cholery jest BRAD?!

 - Sorki za spóźnienie, trochę mi się przysnęło. – tłumaczy Tristan.

- Załóż normalnie ta kurtkę. – smieję się z niego, a on tylko wywraca oczami i natychmiast się poprawia.

- No chodź tu do mnie. Muszę Cię wyściskać za wszystkie czasy. To będzie nasza najdłuższa rozłąka. – żartuje chłopak i przyciąga mnie do siebie, zamykając w przyjacielskim uścisku. –Tylko mi młoda nie szalej na tych feriach, zrozumiano?

- Tak jest, proszę pana. - salutuję przyjacielowi, który wybucha gardłowym śmiechem.

- Będę tęsknił .- mówi już nieco poważniej i znów mnie przytula.

- Ja też, Tris. - odpowiadam cicho. - Um…Tristan?

- Tak?

- Gdzie jest... – zaczynam nieśmiało, jednak chłopak dokańcza za mnie.

- Brad?

W odpowiedzi kiwam głową.

- Nie mam pojęcia Nina, nie widziałem go już od dłuższego czasu.

- Och. – tylko tyle jestem w stanie z siebie wydusić.

- Musiało mu coś wypaść, on nie rzuca słowa na wiatr. – Tristan zaczyna się za niego tłumaczyć, ale ja nie mam już siły tego słuchać.

Brad po raz kolejny zawodzi.

Po raz kolejny czuję się przez niego źle.

Po raz kolejny udowodnił, że nie jest nam pisane żyć w zgodzie.

- Na pewno. - odpowiadam z fałszywym uśmiechem. – Do zobaczenia za kilka dni, Tristan. – chłopak daje mi buziaka w policzek i przytula po raz ostatni.

Zabieram swoją walizkę, macham do niego i idę w stronę parkingu, gdzie powinien czekać na mnie kuzyn.Słyszę czyjeś kroki,więc z nadzieją oglądam się za siebie, myśląc o tym, że Brad biegnie się ze mną pożeganć, jednak to tylko jakaś dziewczyna przebiega z bloku A do bloku B.

Na parkingu nie ma zbyt wielu samochodów, dlatego szybko odnajduję ten właściwy. Przystojny kuzyn opiera się o swój sportowy samochód i macha do mnie dłonią na powitanie. Stawiam walizkę niedaleko bagażnika i podchodzę do Harry’ego. Wtulam się w jego ciało i cicho murczę.

Stęskniłam się za nim.

Harry to wysoki, przystojny i dobrze wykształcony  dwudziestojednoletni mężczyzna, którego kocham nad życie. Może i jest nudny, ma specyficzny styl życia i wpada na dziwne pomysły, ale jesteśmy do siebie podobni. To właśnie z nim spędziłam prawie całe dzieciństwo. Był moim jedynym oparciem w tym trudnym dla mnie okresie.

Teraz nasze stosunki się trochę pogorszyły, ponieważ obydwoje dorośliśmy, a on zaczął studia prawnicze. Poświęca swój wolny czas na naukę, przez co stał się zapracowany. Dlatego nie chciałam z  nim zamieszkać, gdy proponowała mi to mama pod koniec sierpnia.
Tyle bym mu przeszkadzała.

- Stęskniłem się. - mówi w moje włosy, ponieważ jest bardzo wysoki.

- Ja też. - mówię i przyciągam go jeszcze bliżej.

- Chodź do samochodu, w Londynie nie ma zbyt dobrej pogody, a Ty głuptaku masz cienki płaszcz.

- Jest dopiero październik, nie potrzebuję grubszego. – od razu się bronię

- Och, dobra. - chłopak macha ręką i otwiera przede mną drzwi. - Wsiadaj.

Harry przekręca kluczyk w stacyjce i odjeżdżamy. Odwracam się jeszcze raz w stronę akademii,ale nigdzie go nie widać. Samotna łza spływa po moim policzku, więc szybko już wycieram, aby kuzyn jej nie zauważył. Uśmiecham się do niego i włączam cicho radio.

                                                                                  *   *   *

- Harry, może zostaniesz i zjesz z nami kolacje? – spytała uprzejmie mama.

- Nie, dziękuję ciociu. Jadłem zanim pojechałem po Ninę. – odpowiada grzecznie Harry, popisując się swoimi nienagannymi manierami.

- A szkoda, bo zrobiłam coś naprawdę pysznego.

- Następnym razem. – obiecuje. - W takim razie do zobaczenia. – mówi kuzyn i żegna się z nami.

Gdy samochód znika z naszego podjazdu, razem z mamą wchodzimy do domu. Zdejmuję płaszcz i wieszam go na haczyku przyczepionym do ściany, a następnie buty, które stawiam na drewnianą szafkę. Podążam za mamą do kuchni i siadam na krześle, czekając aż poda mi kolację.

- Brałaś dziś te nowe leki? – pyta mama, gdy jemy jakąś potrawę ryżową, której nazwę zapomniałam.

- Ta, brałam.

- I jak się czujesz po nich? - mama pytała mnie już o to tydzień temu, a teraz robi to tylko dlatego, aby podtrzymać rozmowę.

- Lepiej, niż tydzień temu. Teraz przynajmniej nie robi mi się słabo na każdym kroku.

- A przytyłaś coś?

- Nie, co jest dla mnie miłym zaskoczeniem.

- Widzisz? Mówiłam, że będzie dobrze, a Ty się niepotrzebnie załamywałaś.

- To dopiero druga dawka, ciekawe jak będzie za dwa tygodnie, kiedy upłynie miesiąc.

- Miejmy nadzieję, że nic się nie pogorszy. – odpowiada mama i dłubie widelcem w talerzu. – Mamy wizytę ustaloną na środę.

- Prywatnie, czy w klinice?

- W klinice.

- No okej.

Zrobiło się niezręcznie, więc dziękuję mamie za pyszną kolację i odstawiam talerz do zmywarki. Zabieram po drodze swoją walizkę i wnoszę ją do pokoju. Spoglądam na telefon, ale gdy próbuję go odblokować, okazuje się, że jest rozładowany. Wzruszam lekko ramionami i puszczam tą informacje w niepamięć. Przerwa od telefonu dobrze mi zrobi.


                                                                                      *    *   *

Ferie miją tak szybko, że zanim się obejrzę jest już wtorek. Leżę na kanapie w salonie, opierając głowę o mamy kolana. Ogladamy razem film o dziewczynie, która ma białaczkę i niedługo umrze. Bohaterka się zakochuje w pewnym chłopaku i skazuje go na cierpienie, ponieważ ich miłość nie ma prawa bytu, bo ona od niego odejdzie.

- Ona jest niepoważna. – komentuję główną bohaterkę, na co mama się śmieje. – Po co bawiła się w miłość, skoro wiedziała, że umrze?

- Osoby, które umierają pragną doświadczyć tego, czego nie mogli wcześniej w krótkim czasie. Widocznie ona chciała poczuć miłość. Ludzie w tak młodym wieku nie przeżyli zbyt wiele, a ona chciała poprostu nadrobić starcony czas. Chciała iść do nieba z doświadczeniem.

- Ta, też zrobię sobie taką listę i zatytułuję ją ‘RZECZY DO ZROBIENIA PRZED ŚMIERCIĄ’. Co ty na to, mamo?

- Głupia jesteś i tyle. – mówi mama nieco poważniejszym tonem. – A ty, nie spotkałaś tam kogoś fajnego w tej akademii?

- Mówiłam ci już o Tristanie, Natalie i Annie.

- Ale mi chodzi o chłopców. – odpowiada śmiejąc się i szturchając mnie lekko palcem w żebra.

- A to… - waham się, czy powiedzieć mamie o Bradzie.

- Akademia jest duża, na pewno jest tam jakiś przystojny i mądry młodzieniec.

- Nikt już nie mówi młodzieniec, tylko starzy ludzie.

- W takim razie jestem stara, co tam.

- No jest taki jeden. - w końcu wyznaję.

- Jak ma na imię? – pyta, a jej oczy błyszczą.

- Bradley.

- Bradley to bardzo ładne imie.

- Yhym. – mruczę zażenowana.

-Opowiedz coś o nim. Nie wstydź się własnej matki. – prosi rodzcielka, a ja ulegam jej wzrokowi i ciężko wzdycham.

- Brad to młodszy brat Natalie.

- Tej Natalie, twojej wspólokatorki? – przerywa, a ja ją karcę wzrokiem.

- Tak, ale nie przerywaj mi, bo nic ci nie powiem.

- Och, dobrze.

- Brad jest ode mnie starszy, ale tylko o rok. Chodzi do drugiej klasy i jest na profilu artystycznym. Nie jest zbyt wysoki, ale za to nadrabia wyglądem. Ma piękne brązowe oczy, w których tak kocham tonąć. Urocze brązowe loczki, które zakrywa kapeluszem, gdy nie jest w akademii. Jest zabawny, ale opowiada strasznie kiepskie żarty. Jest wysportowany, bo ma przyjaciela Jamesa, który ma bzika na punkcie zdrowego trybu życia. Początek naszej znajomości nie był zbyt różowy. Szczerze to przez chwilę nienawidziłam go, ale to działało w obie strony. Był dla mnie okropnie niemiły, ale tydzień temu pogodziliśmy się i wszystko sobie wyjaśniliśmy. Jest dla mnie teraz nawet miły i okazuje mi przyjaźń. Brad jest wokalistą zespołu The Vamps, który działa przy akademii w tym kole muzycznym, wiesz,  w którym jestem zapisana. Ma niesamowity głos.

- Zaproś go kiedyś do nas, chciałabym go poznać. – mówi mama, jak zaczarowana.

- My się nie umawiamy, to by było dziwne, gdybym go zaprosiła do domu. Halo, ziemia do mamy! – śmieję się, a ona po chwili do mnie dołącza…

- Pamiętaj, aby o tym, że gdy zakochasz się w jakimkolwiek chłopcu to nie zapominaj kim jesteś. Nie zmieniaj się dla kogoś. Ten ktoś musi cię zakacpetować w całej okazałości. I nie zabraniam Ci się umawiać na randki, gdy będziesz w akademii, ale nie koncentruj swojej uwagi, aby na chłopcach. Ciężko pracowałaś nad tym, aby dostać się do swymarzonej szkoły. Nie możesz tego zaprzepaścić.

- Wiem mamo, nad wszystkim panuje. – kłamię jej w żywe oczy, bo tak naprawdę nie panuję nad niczym. – Chyba pójdę już spać, nie mam siły czekać na tatę.

- Coś się stało? Nie chodzisz nigdy spać o 20.

- Jestem zmęczona przez leki, którymi każecie mi się faszerować każdego dnia.

- Nie każdemy Ci, doskonale o tym wiesz, że bierzesz je dla własnego dobra.

- Yhym, dobranoc. – odpowiadam szybko i biegnę po schodach do swojego pokoju, aby tam rzucić się na łóżko i zasnąć.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Czy to sen? Bo jeśli tak to ja już nie chcę się z niego wybudzić.

Jak to możliwe, że pod poprzednim rozdziałem jest 20 komentarzy , 45 gwiazdek, a ogólnego odczytu 4,2 k ?! [ wattpad] i  27 komentarzy [ blogspot ]

Nie wierzę, jesteście wspaniali! <3

Co do rozdziału... napisałam go bardzo dawno i tak szczerze nie podoba mi się zbytnio...ale ocenę pozostawiam Wam.

btw jak nowa okładka, może być?

plus jeśli chcecie pogadać czy coś do wpadajcie do mnie na tt  :  @odellsheart   lub IG:  themardybuum

a i macie może tumblr? chętnie poprzeglądam wasze i zapraszam na swój [ tak, to jest reklama xd ] http://themardybuum.tumblr.com/

pozdrawiam, peggy brown xx

20 kom - next