6.Przesłuchanie

  

    Droga do szkolnej piwnicy mija mi w ślimaczym tempie. Mam wrażenie, że wlekę się do niej w nieskończoność, choć droga jest naprawdę krótka.Wchodzimy do pomieszczenia, które Tris nazwał piwnicą. 

   Mieści się tu siedziba drugiej grupy koła muzycznego. Chłopak opowiada mi, że już cała akademia była zajęta, więc pan Smith, który wyszedł z inicjatywą powstania tego koła, zaproponował aby wyremontować te pomieszczenia. Jestem pod ogromnym wrażeniem, ponieważ miejsce,w którym jestem w ogóle nie przypomina piwnicy. Korytarz ,po którym właśnie idziemy jest długi. Podłoga wyłożona jest ciemnymi panelami, a ściany są czerwone. Co kilka metrów można spotkać jakąś czarną sylwetkę namalowaną na czerwonym tle. Postaci przedstawiają najbardziej znane osoby z przemysłu muzycznego. Jak na razie zauważyłam The Beatles, charakterystyczną pozę Frediego Mercury’ego oraz Michaela Jacksona podczas tańczenia moon walk.

   Na korytarzu znajduje się wiele drzwi.Są to studia nagraniowe,sala prób oraz duże pomieszczenie,w którym  mieści się wiele osób.Tristan prowadzi mnie właśnie to tego ostatniego,największego.Twierdzi,że to tam będą przesłuchania.

   Zatrzymuję się przed drzwiami i nie chcę iść dalej.Znowu nawiedza mnie ten strach,który miałam kilkanaście minut temu. Moje dłonie drżą,a ja jestem blada.Tristan patrzy na mnie z politowaniem i prawie,że wpycha do sali,w której znajduje się wiele osób. Siadamy razem na końcu ,gdzie są ostatnie dwa wolne krzesełka i patrzymy na pana Smitha,który uśmiecha się do nas wszystkich i omawia całą idee tego koła.

   Gdy opiekun kończy swoją długa mowę,prosi nowo przybyłych,aby pokazali co potrafią. Nie przyszło nas zbyt wiele.Trzech chłopców,ja i jeszcze jedna dziewczyna. Jeden z chłopaków  – Mike – grał na skrzypcach,jednak nie w ten nudny sposób , którym zaszczycają nas legendarni kompozytorzy,lecz w nowoczesny i ciekawy sposób.Nie mogę oderwać od niego oczu.Widzę z jaką pasją gra i jak bardzo to kocha. Potem długowłosy chłopak gra na gitarze elektrycznej jedną z solówek Jimiego Hendrixa. Wszyscy prezentują się świetnie,natomiast ja jestem zdezorientowana i nie wiem co robić. 

- Powinnam zagrać na fortepianie,czy coś na gitarze? – pytam po cichu Tristana.

- Nie wybieraj gitary.Jest już przereklamowana. – odpowiada, na co mu potakuję. – Wybierz jakiś utwór,który umiesz perfekcyjne i lubisz go.

- Kocham wszystkie kompozycje Bacha. - mówię mu,a on się krzywi.

- Nie wyjeżdżaj mi tu z żadnym Bachem,bo Cię zabiję. – mówi śmiertelnie poważnie,co sprawia ,że jestem jeszcze bardziej zdezorientowana.

- Wiec jeśli nie Bach ,to co?

- A co lubisz i da się to zagrać na klawiszach?

- Ed Sheeran!- mówię i już wiem co zagrać.

- Bingo!-Tristan cicho klaszcze z radości.

- Ej,a co jeśli zapomnę nut? Pamiętam jedynie niecałą zwrotkę,to za mało. - mówię z przejęciem.

- Zaśpiewaj do tego. - chłopak mówi to w taki sposób,jakby to było coś normalnego.

Ale nie jest….

- Gdybym tylko umiała. - kłamię.

- Umiesz i nie kłam.Pamiętaj,ze jesteś okropnym kłamcą i po kilku dniach przyjaźni jestem w stanie to rozpoznać.

- Nie prawda,nie kłamie .

- Tak,kłamiesz i idź spiewac.

- Nie.

- Tak.

- Nie. - odpowiadam.

- Tak i koniec kropka.

- Ugh,dobra. – ciężko wzdycham i przystaję na propozycje Tristana.Wiem,że kompletnie się skompromituję ,ale YOLO.Raz się jest tylko młodym,prawda?

Alexander,który grał na wiolonczeli schodzi z prowizorycznej sceny i wtedy pan Smith zwraca się do mnie.

- Nino,teraz Twoja kolej.

   Kiwam posłusznie głową i podchodzę do stojącego w rogu fortepianu. Odsuwam najciszej,jak tylko potrafię czarny stołek,na którym potem siadam.Przejeżdzam palcami po klawiszach instrumentu i czuję,że to jest to co naprawdę uwielbiam. Dawno nie grałam,więc obawiam się,że mogę sobie nie poradzić zbyt dobrze.

   Przełykam ogromną gulę, która powstała w moim gardle i zamykam oczy. Wyobrażam sobie ,ze na sali nie ma nikogo. 

Jestem tylko ja, instrument i cztery ściany.   

*WŁĄCZ PIOSENKĘ [KLIK]*

   Przykładam dłonie jeszcze raz do klawiszy i zaczynam grać tak dobrze znaną mi melodię. Pierwsze nuty rozbrzmiewają w piwnicy, a ja słyszę ciche westchnięcia, spowodowane najprawdopodobniej doborem repertuaru 

Zbieram w sobie siły i zaczynam śpiewać pierwsze wersy.

- Come on, skinny love, just last the year... - czuję ,że mój głos brzmi dziwnie i słabo, więc się krzywię i otwieram oczy. 

   Tristan jest uśmiechnięty i pokazuje, że trzyma za mnie kciuki. Uśmiecham się do niego w zamian za otuchę, której mi dodał tym zwykłym gestem i zamykam ponownie oczy.Tym razem z uśmiechem śpiewam nieco pewniej resztę piosenki.

-And I told you to be patient

And I told you to be fine

And I told you to be balanced

And I told you to be kind

And in the morning, I'll be with you

But it will be a different kind

'Cause I'll be holding all the tickets

And you'll be owning all the fines

Come on, skinny love what happened here

Suckle on the hope in lite brassiere

   Kiedy kończę śpiewanie, podnoszę powieki do góry, a moim oczom ukazuje się zdziwienie na twarzy Tristana i zachwyt pana Smitha. Nauczyciel podbiega do mnie i przytula mnie mocno, powodując ,ze robi mi się słabo. Nauczycile uśmiecha się szeroko i gratuluje mi wspaniałego występu. Mówi, że powinnam bardziej wierzyć w siebie i swoje możliwości, ponieważ jestem mocno uzdolniona. 

   Gdy wychodzimy z piwnicy Tristan mocno mnie ściska i gratuluje. Przez całą drogę do akademika opowiada o tym, jak cudownie grałam i śpiewałam. Nie chcę tego słuchać, bo wiem ,że była to kompletna porażka.

                                            *   *   *

- Co mamy potem? - pyta Anna, gdy wychodzimy z klasy na długą przerwę.

- Chyba literaturę. - odpowiadam.

- O, to świetnie. Pani Leerman powinna nam dziś dać listę lektur. Czy tylko ja jestem tak bardzo podekscytowana?

- Nie ty jedna. - śmieję się ,ponieważ Anna jest strasznie do mnie podobna. Przez ostatnie dwa dni rozmawiamy ze sobą praktycznie cały czas.To dziwne,że dwie osoby są to siebie podobne pod tak wieloma względami.  - Mam nadzieję,że pani Leerman da jakieś normalne książki, nie chcę czytać tych pisanych wierszem, strasznie mnie męczą. Poza tym mam dość dramatów po poprzedniej szkole.

- O tak, masz rację. W sumie fajnie by było,gdyby dała coś Jane Austen lub coś z literatury nowoczesnej.

- King,Coben,Gerritsen.. - zaczynam wymieniać nazwiska autorów.

- Coś ty, przeciez nie da nam książek o krwawych masakrach! - koleżanka podnosi swój głos , na co się śmieje. Dobrze wiem,że nie lubi kryminałów,dlatego chciałam zobaczyć jej reakcję.

   Jest druga długa przerwa, więc razem z Anna zamiast pójść pod klasę ,idziemy do bufetu,aby kupić sobie drugie śniadanie.Gdy wchodzimy na odpowiedni korytarz, kolejka do bufetu ciągnie się,aż do drzwi od toalet.Ciężko wzdycham i razem z Ann idę na sam koniec.

   Gdy stoimy i rozmawiamy dalej o książkach, ktoś mnie stuka w ramię. Odwracam sie i widzę uśmiechniętego Tristana,który swoją drogą w koszuli i krawacie prezentuje się świetnie.

- Oh,hej Tris.Co ty tutaj robisz? - pytam zaskoczona.

- Zgłodniałem.- mówi i masuje się po brzuchu. Przenosi swój wzrok ze mnie na Ann, która cicho stoi koło mnie, jakby onieśmielona obecnością chłopaka. Kręcę głową i zaczynam ich sobie przedstawiać. Gdy podają sobie dłonie, Anna się rumieni ,co wydaje mi się być czymś uroczym i słodkim. 

   Kupujemy sobie z koleżanką po sałatce z owocami i razem ruszamy pod klasę, gdzie będzie literatura. Przez całą drogę Anna wypytuje mnie o Tristana. Pyta się o jego ulubiony kolor, co lubi robić i jaki jest. Odpowiadam jej grzecznie na pytania, jednak w środku gotuje się ze złości. Jej zachowanie mnie wkurza.

Nie, nie jestem zazdrosna. 

*  *  *

   Dziś piątek czyli dzień, w którym ma sie odbyć koncert zespołu Tristana. Mówił mi ,ze nazywa się The Vamps. Chociaż zespół istnieje już rok, to chłopak nadal nie wie, dlaczego jego przyjaciele nazywali zespół właśnie tak. 

   Wchodzę do bloku A ,gdy na dworze zaczyna zmierzchać. Mój pierwszy tydzień w akademii właśnie sie skończył .Muszę przyznać,że nauczyciele są bardzo wymagający, ale cała aura, która unosi sie nad tą szkołą sprawia, ze zapominam o tym.

Wyjmuję kluczyki z kieszeni i otwieram drzwi do pokoju.Gdy już jestem w środku,widzę jak Natalie siedzi nad aparatem i coś majstruje przy obiektywie. Rzucam plecak przy biurku i zaczynam zdejmować marynarkę od mundurku, który mimo wszystko okazał sie byc bardzo wygodnym ubraniem.

- Co robisz? - pytam Nat,siadając na łóżku.Zaczynam zdejmować podkolanówki i rajstopy,których tak bardzo nienawidzę.

- Dzisiaj koncert Vampsów,więc muszę skonfigurować ustawienia w aparacie. Planuję zrobić im kilka zdjęć, przydadzą mi się koncertowe zdjęcia do portfolio.

- Oh,a ubierasz się w coś specjalnego? - pytam, nie wiedząc co nałożyć na koncert

- Nie, nie będę sie raczej stroiła. To zwykły koncert przecież.-Nat wzrusza ramionami i odwraca wzrok w stronę obiektywu.

   Zdejmuje mundurek i zaczynam się przyglądać ubraniom w mojej szafie. Nie widzę w nich nic ciekawego. Po za tym ,wszystko co za łożę wygląda na mnie żałośnie. Może mam zbyt wiele kompleksów? Poważnie myślę nad zapisaniem się do sekcji sportowej,jednak patrząc na mój stan zdrowia, to może skończyć sie naprawdę źle. 

   Wybieram ciemno zieloną koszulę oraz czarne spodnie.Włosy rozplątuję z warkocza,pozwalając opaść im swobodnie na plecy.Jedynie krótsze pasma, które mi przeszkadzają,odgarniam z twarzy i zakładam za uszy.

   Gdy kończę przygotowania i patrzę na zegarek, orientuję się ,że jest już 19:30.Zostało mi tylko pół godziny do koncertu,więc zakładam botki oraz swoją skórzaną kurtkę i idę w stronę akademii.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Witam wszystkich! 

Wiem,że teraz jest mało Brada,Cona i Jamesa w ogóle nie ma,ale wszystko w swoim czasie.Nie martwcie sie, na pewno chłopaki się pojawią w najbliższym rozdziale. :>

A jak Wam się podoba ten? Co sądzicie o Birdy? Moim zdaniem jest cudowną artystką.Polecam przesłuchać jej inne piosenki.xx

Pozdrawiam,Peggy Brown xx

15 kom - next